Η γέννηση τού ‹Φαναρίου›

Η ιδέα για την δημιουργία τού ‹Φαναρίου› προέξυψε από τον στίχο τού ποιητή «Η ρωμηοσύνη εν φυλή συνώκαιρη τού κόσμου» (Βασίλη Μιχαηλίδη, Η 9η Ιουλίου τού 1821 εν Λευκωσία Κύπρου, 18). Για να μη χαθεί ένας λαός, πρέπει να μη χαθούν οι παραδόσεις του, και για να μη συμβεί αυτό, πρέπει κάποιος να τις διατηρήσει και να τις κάνει όσο το δυνατόν γνωστότερες στον κόσμο.

Έξοχο τμήμα τής ελληνικής παραδόσεως αποτελεί η μουσική τής Εκκλησίας μας, στους ύμνους τής οποίας διασώζονται άφενος η αρχαία ελληνική γλώσσα, και μάλιστα στις δύο μορφές της, την κλασσική τού αττικισμού και την ελληνιστική κοινή τών ευαγγελίων, και αφετέρου η αρχαία ελληνική ρυθμική και μουσική παραδοση τών σπονδείων ύμνων και τών μουσικών τρόπων.

Παραδίδεται λοιπόν με σεμνή υπερηφάνεια στα πέρατα τής οικουμένης για πρώτη φορά το corpus τών μουσικών ακολουθιών τής Εκκλησίας μας, και μάλιστα κατά την ψαλτική παραδοση τής Κωνσταντινουπόλεως, η οποία υπήρξε ανέκαθεν το αποθετήριο και κειμηλιοφυλάκιο τού περιωνύμου ‹ύφους›.